نسخه ۲٫۲ آندروید با نام Froyo در اواسط سال ۲۰۱۰ عرضه شد و گوشی Nexus One اولین موبایلی بود که این آپدیت را دریافت کرد. اولین تغییر قابل مشاهده تغییرات صفحه اول بود. گالری تصاویر هم بهتر و زیبا تر شد و افکت های جالبی به آن اضافه گردید. در این زمان بود که گوگل به فکر امنیت بیشتر این سیستم عامل افتاد. بلک بری رقیبی قدرتمند برای گوگل در زمینه امنیت به حساب می آمد. حدود شش ماه بعد از عرضه Froyo، گوگل با نسخه ۲٫۳ آندروید با نام Gingerbread به میدان مبارزه برگشت. شرکت سامسونگ برای تولید گوشی بعدی خانواده Nexus، یعنی Nexus S انتخاب شده بود. Nexus S اولین دستگاهی بود که از آندروید ۲٫۳ بهره می برد. بیشتر تغیرات Gingerbread جزئی بود. ولی همین تغیرات کوچک، در مجموع جذابیت این سیستم را افزایش دادند. مصرف باتری نسب به قبل بهینه تر شد. آندروید همیشه در زمینه کپی- پیست کردن متن از رقیب اول خود iOS عقب تر بود. تا قبل از Gingerbread شما مجبور بودید کل یک متن را کپی کنید و از انتخاب قسمتی از آن محروم بودید. Gingerbread این مشکل را با امکان انتخاب کلمه به کلمه متن توسط انگشت رفع کرد. البته باید اشاره کرد که بسیاری از اقدامات گوگل قبلا توسط شرکت های دیگر هم چون HTC پیاده سازی شده بودند. بعد از مدت ها طراحی صفحه کلید عوض شد. عمر باتری همیشه توسط نرم افزارهایی که طراحی بدی داشتند تهدید می شده است. Gingerbread ابزاری گرافیکی برای نشان دادن مصرف باتری به همراه داشت و به کاربر نشان می داد که کدام برنامه بیشترین مصرف باتری را دارد. همزمان با اضافه شدن چت ویدیویی در Google Talk ، امکان پشتیبانی از چندین دوربین در یک موبایل در Gingerbread افزوده شد. یکی از دیگر از نکات مهم درباره Gingerbread توجه زیاد به فن آوری ارتباط نزدیک یا NFC بود. در این نسخه به برنامه نویسان اجازه برنامه نویسی در سطح پایین تری داده شده بود تا بتوانند برنامه های سریع تر و قوی تری ایجاد کنند. هدف اصلی از این کار تولید بازی های سه بعدی بود.

ادامه دارد…